به گزارش شبکه تلویزیونی اقتصاد ایران، رنو می خواهد سبد محصولات برقی خود را با دو خودرویی افزایش دهد که پرفروش ترین خودروهای این شرکت بوده اند و در نمایشگاهی که قرار است هفته آینده برگزار شود این خودروها را تحت عنوان «خودروهای برقی ملهم از میراث» به نمایش خواهد گذاشت. منابع آگاه با این طرح رنو که می خواهند ناشناخته باقی بمانند می گویند که اولین خودروی مفهومی برقی که قرار است رونمایی شود از خودروی رنو۴ الهام گرفته که بین سال های ۱۹۶۱ تا ۱۹۹۴ در کمپانی رنو تولید می شد و تغییرات آن بسیار جزئی است. رنو۴ در زمان معرفی، یکی از نوآورانه ترین محصولات این شرکت بود. از مهمترین ویژگی های آن اعمال نیروی قوای محرکه به چرخ های جلوی خودرو، کف بار تخت، صندلی های ردیف دوم تاشو و درب هاچبک بود. حداقل بعد از انتشار این خبر باید ۴ روز دیگر صبر کرد تا مشخص شود تعبیر و تفسیر مدرن و جدید از رنو۴ چه شکلی خواهد داشت. تعجبی هم ندارد که رنو اندازه این خودروی کوچک برقی را در حد و اندازه خودروهای کراس اور [شاسی بلند ریزه میزه] در نظر بگیرد.
دومین خودروی برقی رنو با نگاه به گذشته هم از رنو۵ الهام می گیرد اما این که از کدام مدل آن الهام خواهد گرفت هنوز روشن نیست. رنو۵ از سال ۱۹۷۲ به بازار معرف شد، اولین نسل رنو۵ در آمریکا با نام لوکار LeCar شناخته می شد. جایگزین نسل اول، سوپر۵ طراحی مارچلو گاندینی با نام سوپرسنک the Marcello Gandini-designed Super Cinq از سال ۱۹۸۴ تا سال ۱۹۹۶ تولید شد و به فروش رسید اما به بازار آمریکا عرضه نشد و جزئیات طراحی آن با نسل اول تفاوت های زیادی نداشت. حالا طراحان با الهام از دو خودروی رنو۴ و رنو۵ می توانند خودروهای هاچبک مناسب کلان شهرها ارائه کنند.
در رویداد نمایشگاهی پیش رو که از ۱۴ ژانویه آغاز می شود، خودروی اسپورت آلپاین برقی هم به نمایش در خواهد آمد. هیچ جزئیاتی و اطلاعاتی هم تاکنون منتشر نشده است. شایعه های تأیید نشده ای هم وجوددارد که برند رنو تصمیم گرفته است در سگمنت خودروهای اس یو وی، خودرویی شبیه به پورشه به نمایش بگذارد.
رنو یکی از پیشگامان ارائه خودروهای برقی در اروپا است و خودروی زوئی Zoe از سال ۲۰۱۲ به بازار معرفی شد. پرفروش ترین کراس اور فعلی رنو هم Captur به حساب می آید که از سال ۲۰۱۳ تولید آن شروع شد.
رنو هرگز ورژن های برقی ۴ و ۵ را به بازار عرضه نکرده است اما لوکار در بازار آمریکا برای زمانی بسیار مختصر به جای موتور بنزینی از باتری و قوای محرکه برقی بهره برد. در سال ۱۹۷۹، بنگاه اقتصادی الکتریکار Electricar Corporation خودروی لوکار را به هاچبک برقی به نام Lectric Leopard 953 تغییر داد که در آن یک موتور برقی ۱۲ اسب بخار به کار گرفته شده بود و انرژی آن را یک جفت باتری سرب-اسید تأمین می کرد. با هر بار شارژ هم ۷۰ مایل (حدود ۱۱۲ کیلومتر) می پیمود. حداکثر سرعت آن هم به ۸۰ کیلومتر در ساعت می رسید. لوکار فقط ۸۴۰ کیلوگرم وزن داشت اما ورژن برقی آن به ۱۱۳۳ کیلوگرم رسید. قیمت برقی آن در آن زمان ۷ هزار دلار بود که با در نظر گرفتن نرخ تورم و معادل سازی، قیمت آن در سال ۲۰۲۱ به حدود ۲۵ هزار دلار می رسد. (البته لوکار ۳,۳۴۵ دلار بود که قیمت تقریبی آن برای سال ۲۰۲۱ تقریباً ۱۰ هزار و ۵۰۰ دلار محاسبه می شود). هرچند این کار در سال ۱۹۷۹ خیلی نوآورانه بود اما شکست آن هم حتمی بود چون زیرساخت های لازم همین حالا هم به درستی شکل نگرفته، چه رسد به آن زمان. همان زمان بنگاه اقتصادی الکتریکار ۴۰۰ قوای محرکه برقی به کمپانی رنو سفارش داد اما از آمار تولید و فروش آن هیچ اطلاعاتی در دسترس نیست.
